Szczególną formą nierównego traktowania pracowników jest dyskryminacja. Zakaz dyskryminacji należy do katalogu podstawowych zasad prawa pracy.

Każdy przypadek dyskryminacji stanowić będzie naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, jednak w odwrotnym kierunku sytuacja nie jest już jednoznaczna. Dyskryminację od „zwykłego” nierównego traktowania odróżnia „przyczyna” nierównego traktowania, jeżeli pracownik jest nierówno traktowany z powodu pewnej wyróżniającej go na tle innych pracowników cechy wówczas możemy mówić o dyskryminacji. Przykładowy katalog takich „cech” znajduje się w kodeksie pracy, znajdują się w nim m.in. płeć, wiek, rasa, wyznanie, orientacja seksualna, przynależność związkowa czy też zatrudnienie na pełny etat bądź w niepełnym na czas określony lub nieokreślony.

Mówiąc o dyskryminacji w zatrudnieniu należy sięgnąć do regulacji kodeksu pracy, który wyróżnia dwie formy dyskryminacji.

Dyskryminacja bezpośrednia ma miejsce gdy pracownik choćby z jednej z przyczyn wskazanych w przykładowym wyliczeniu jest lub mógłby być traktowany gorzej niż inni znajdujący się w podobnej sytuacji pracownicy. Oznacza to, że z dyskryminacją bezpośrednią będziemy mieli do czynienia np. w sytuacji kiedy gorsze traktowanie pracownika będzie powodowane zatrudnieniem go „jedynie” na pół etatu.

Bardziej złożonym zagadnieniem jest dyskryminacja pośrednia, która ma miejsce gdy występują lub mogłyby wystąpić niekorzystne dysproporcje albo szczególnie niekorzystna sytuacja pracownika (na tle innych pracowników) będąca skutkiem pozornie neutralnego postanowienia, zastosowanego kryterium lub podjętego działania. Przykładem dyskryminacji pośredniej będzie tak zakreślone kryterium zatrudnienia, które nie wprost ale faktycznie ogranicza dostęp do proponowanej pracy jedynie dla kobiet. Zaznaczyć trzeba, iż sformułowanie wprost „praca tylko dla kobiet” będzie przejawem dyskryminacji bezpośredniej.

Niezależnie od formy dyskryminacji, może ona mieć miejsce na wszystkich etapach istnienia stosunku pracy, możemy mówić o zachowaniach dyskryminujących od etapu nawiązania stosunku pracy, poprzez szeroko rozumiane „warunki zatrudnienia”, na rozwiązaniu stosunku pracy kończąc.

Pracownikowi względem którego pracodawca dopuścił się dyskryminacji w zatrudnieniu, przysługuje roszczenie o odszkodowanie w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę ustalane w drodze odrębnych przepisów.

Pracownik występujący o odszkodowanie z tytułu dyskryminacji powinien pamiętać, że to na nim ciąży obowiązek uprawdopodobnienia faktu dyskryminacji. Mówiąc prościej to pracownik musi wykazać przed sądem fakt nierównego (gorszego) traktowania przez pracodawcę z powodu wyróżniającej go cechy mogącej stanowić podstawę dyskryminacji np. powodu jego płci.